Ή με τις Βρυξέλλες ή με τον Χότζα…

Σκόπευα να γράψω τα ίδια ακριβώς αγαπητοί μου συμπολίτες (ο τίτλος του ποστ είναι ο τίτλος του κειμένου που θα ανέβαζα σήμερα)…

Αλλά η Απογευματινή με πρόλαβε, ώστε απλώς αναδημοσιεύω:

 

«΄Η με τις Βρυξέλλες ή μόνοι μας σε μία ελληνική… Αλβανία

Του Κ. Σ. Παπανικολάου, από την Απογευματινή:

Όπως όλοι, παρακολουθεί με ενδιαφέρον και η στήλη τα δελτία θυέλλης για την ελληνική οικονομία. Και με περισσότερο ενδιαφέρον τις υστερικές, στερεότυπες αντιδράσεις πολιτικών και συνδικαλιστών, που έχουν δει την Ελλάδα Αλβανία εποχής Χότζα, η οποία στηριζόμενη στην οικονομία της… κατσίκας (αυτός ήταν ο εθνικός τους πλούτος) πίστευε ότι ήταν μια ανεξάρτητη οντότητα στη μέση ενός κόσμου που ήθελε το κακό της και γι’ αυτό τους έκοβε κάθε επαφή.

Το μοντέλο της ουτοπικής «αυτοκεντρωμένης οικονομίας», που είχε υποσχεθεί το 1981 στους Έλληνες, για να τον ψηφίσουν, ο Ανδρέας Παπανδρέου, τελικά υπάρχει στην ανοησία πολλών συνδικαλιστών και πολιτικών, που πιστεύουν ότι οι Βρυξέλλες θα επιτρέψουν να θιγεί η αξιοπιστία του ευρώ, για να κάνει η Ελλάδα παροχές, εν μέσω εφιαλτικής, παγκόσμιας κρίσης.

Έχουν μείνει στη δεκαετία του ’80, που ο Ανδρέας Παπανδρέου για να στηρίξει την εντολή «Τσοβόλα δώσ’ τα όλα» και την απόφασή του να επιτρέψει τις μίζες στους διοικητές επιχειρήσεων του Δημοσίου, αρκεί να μην ξεπερνούν τα 400 εκατομμύρια δραχμές, παρήγγειλε στην Αγγλία την κοπή πληθωρικών χαρτονομισμάτων, για να μην τον πάρουν χαμπάρι και τα κουβάλησε στην Ελλάδα, με ειδική πτήση, όπως είχε αποκαλύψει τότε στη Βουλή, ο Κ. Μητσοτάκης.

Γι’ αυτό άρχισε ο διοικητής της Κεντρικής Τράπεζας Γ. Προβόπουλος να αντιμετωπίζεται… ως εχθρός των εργαζομένων και να του επιφυλάσσεται τύχη Σπράου, ή Τάσσου Γιαννίτση.

Άκουγα ακόμα και συνδικαλιστές της ΔΑΚΕ (τι κάνει το άτιμο το πολιτικό κόστος!) να τονίζουν ότι οι εργαζόμενοι δε θα δεχθούν κουβέντα για παράταση της λιτότητας ή για εξυγίανση του ασφαλιστικού.

Φυσικά και θα το δεχτούν και θα το αντιμετωπίσουν άμεσα, αφού το κόψιμο πληθωρικού χρήματος σταμάτησε και η κοινοτική επιτήρηση θα υποχρεώσει τους πολιτικούς να κάνουν τις μικρότερες δυνατόν αλχημείες για να ξεγελάσουμε τους «κουτόφραγκους», που θεωρούμε πως πρέπει να πληρώνουν τις αυξήσεις και τις συντάξεις μας, που δε στηρίζονται σε αύξηση παραγωγικότητας, αλλά σε «φιλολαϊκές» πολιτικές, που υποθηκεύουν και το μέλλον των αγέννητων ακόμα παιδιών.

Η εποχή που η πίεση εναντίον του Σπράου, ή του Γιαννίτση, όταν έλεγαν αλήθειες, τελείωσε. Τώρα ή θα μείνουμε αξιόπιστα στην ευρωζώνη, ή θα τεθούμε εκτός για να εφαρμόσουμε επιτέλους την «αυτοκεντρωμένη οικονομική πολιτικής» της κατσίκας του Χότζα.»