(A)Πολιτική Βία, ή ο Εσωτερικός Πόλεμος revisited

Δεδομένο α’: Το Σύστημα έχει προ πολλού μπει στην φάση της αυτο-λεηλασίας του. Η δυνατότητά του να κρατά ψηλά τις πλασματικές αξίες των τίτλων που συντηρούν τον πλούτο των προνομιούχων ελίτ του, ασκώντας λεηλασία κυρίως στον «τρίτο κόσμο» και στην πλανητική βιόσφαιρα υπερχρησιμοποιήθηκε και κάηκε ως στρατηγικό χαρτί. Ούτε η λεία από την μαύρη εργασία (εντός και εκτός), αλλά ούτε και η κλοπή των φυσικών πηγών είναι σε θέση να υποστηρίξουν τον νενομισμένο πλούτο των ελίτ…

Δεδομένο β’: Ο αυτο-κανιβαλλισμός του Συστήματος δημιουργεί αποκλεισμό και δυσαρέσκεια στις ίδιες τις μάζες που αποτελούν την βάση του. Ό,τι υπήρχε σε συσσωρευμένο (διάβαζε δημόσιο) πλούτο εκποιήθηκε ως σκραπ, και μαζί του εκποιήθηκε αυτή καθεαυτή η έννοια του Κράτους. Το μόνο που απέμεινε προς λεηλασία στο εσωτερικό του Συστήματος (Δυτικού τε και Ανατολικού) είναι το κάποτε περιφρονούμενο πενηνταράκι του αθλίου. Το δε Κράτος είναι πλέον ανοικτά ιδιωτικό… Αυτό συνεπάγεται de facto την αυτοακύρωση του ρόλου του ως διαπραγματευτή και ενδιάμεσου (διάβαζε νταβατζή…). Η δε δυσαρέσκεια δεν μπορεί πια ν’αντιμετωπιστεί με τα δωράκια του Κέυνς…

Δεδομένο γ’: Η λεηλασία -εσωτερική και εξωτερική- οφείλει να ενταθεί με όποιο τίμημα, ειδεμή το Σύστημα θα διαλυθεί σύντομα εις τα εξ ων συνετέθη. Στο μεν εξωτερικό, αυτό σημαίνει μεγιστοποίηση της εμπλοκής σε θερμούς πολέμους: η δυνατότητα των παλαιών καλών proxy συγκρούσεων ν’αποφέρουν λεία δεν επαρκεί για να στηρίξει ούτε τα δυτικά «σοσιαλιστικά» κράτη της καπιταλιστικής φιλανθρωπίας, ούτε και τ’ανατολικά του πολεμικού καπιταλισμού.  Στο εσωτερικό, αυτό σημαίνει το Κράτος σε θέση κουρσάρου των ισχυρών: Οι κρατικές δομές -που πάντα είχαν πρωταρχικό τους μέλημα την υπεράσπιση των ελίτ, και την νομιμοποίηση τους- είναι πλέον και στο εσωτερικό πρωταρχικά πολεμικές δομές στα πλαίσια του εσωτερικού πολέμου…

Δεδομένο δ’: Ειδικά επί του εδάφους του δυτικού κόσμου (των ΗΠΑ, αλλά και της Ελλάδας συμπεριλαμβανομένων), η διαδικασία είναι κατά πολύ δυσκολότερη απ’ό,τι στην Ρωσία και την Κίνα. Απαιτεί ιδιαίτερη ρητορική που θα αναπτύσσει τους οικονομικούς κινδύνους, αλλά και τα πάμπολλα παραδείγματα κινδύνων για την δημόσια τάξη και ασφάλεια, που θα απειλούν, όχι την ελίτ φυσικά, αλλά αυτήν και μόνον την μικροαστική τάξη. Ειδικά επί του εδάφους του δυτικού κόσμου, για να στηθεί η εσωτερική απόλυτη βία της εξουσίας χρειάζεται η «πρόκληση» της τυφλής βίας των απολιτίκ.

Αν αυτή η πορεία είναι κοινή για ολόκληρη την Δύση, η Ελληνική Δημοκρατία είναι αυτή που για πλήθος λόγων βιάζεται να εγκαταστήσει τις «νέες» (πανάρχαιες αλήθεια) δομές της κρατικής λεηλασίας. Γι’αυτόν τον λόγο στην Ελλάδα είναι ανοικτά μέρος της κρατικής πολιτικής ο εμπρησμός, η προβοκάτσια, η επιθετικότητα, και η συνεχής ταπείνωση των πλέον σημαντικών-κινητικών-ενεργών ή και ευαίσθητων ομάδων των πολιτών. Από την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση (που επίτηδες αυτοσαμποταριζόταν και αυτοακυρωνόταν, ώστε να ενθαρρύνει τις αντιδράσεις), στην «βίαια ζαρντινιέρα» της Θεσσαλονίκης, στα απανωτά σκάνδαλα, στις επιχειρήσεις περικύκλωσης των Εξαρχείων,  στην δολοφονία του Γρηγορόπουλου, το ζητούμενο ήταν ένα: πρώτα η συστηματική καλλιέργεια και κατόπιν η ΕΚΡΗΞΗ της οργής.

Όσο οι μαχητές των δρόμων εξακολουθούν την σύγκρουσή τους με τις ελλαδικές δομές (ή τις γαλλικές, ή τις γερμανικές…), χωρίς πολιτικό πρόγραμμα, χωρίς δομημένο λόγο, και χωρίς σαφείς στόχους, τόσο θα αγκαλιάζουν και θα ενισχύουν σοβαρά το νέο κρατικό δόγμα για το μέλλον. Η Ελλάδα, στρατηγικά τοποθετημένη μεταξύ Ανατολής και Δύσης, έχει κάτι να προσφέρει, στον εαυτό της πρώτα, τα Βαλκάνια και τον Κόσμο μετά.

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι να το έχει πρώτα βρει η ίδια…

Απαραίτητη προϋπόθεση είναι η ύπαρξη πολιτικού Λόγου: Η αντιπρόταση στις προτάσεις των ραδιούργων και μυστικοσυμβούλων Ανατολής και Δύσης.